Balkonlar benim için hep bir kaçış noktası oldu; hem yalnızlığın huzurunu yaşadığım hem de şehirle aramda bir bağ kurduğum yer. Çukurova’nın sarı sıcağında, elimde kitapla yedinci kattaki balkonda otururken hem gökyüzünü hem caddeyi hem de hayatın tüm telaşını izliyordum. Uçaklar alçalıyor, çocuklar basket oynuyor, parkta begonviller açıyor, hayat kendi rutinini sürdürüyor.
Tam karşımdaki apartmanın altındaki küçük bir tamircide ise bambaşka bir sahne yaşanıyordu. Her gün ikindi vakti, farklı renklerde ve boylarda kediler bir bir çıkageliyor, tamirci Mehmet Usta ise çakısıyla salamı dilimleyip onlara dağıtıyordu. O sıcak asfaltın ortasında, sessiz bir sevgi gösterisine tanıklık ediyordum. Merhametin sesi yoktu ama görüntüsü vardı…
🖋️ Dr. Çetin Oranlı Arka Plan Sanat’ın 37. sayısında sizler için yazdı.
